ฉันตื่นจากความฝันประหลาด

ผีเสื้อนับพันโบยบินออกจากกองขยะ

รถทหารบีบแตรส่งเสียงแต่ไกล

ศิลปินพร่ำเขียนบทกวี

แต่ไม่มีใครอ่าน

ถนนขาดวิ่นราวกับผ้าขี้ริ้ว

หญ้าต้นเล็กๆ เติบโตบนหลังคาบ้าน

แสงอาทิตย์สาดส่องขึ้นจากพื้นดินเบื้องลึก

ดวงดาวกลับหัวแลเจิดจ้าเข้าตัวเอง

ไม่มีใครสนใจกัน

แม้น้ำตาเด็กน้อยจะร่วงหล่นจนกลายเป็นน้ำเน่า

ไม่มีใครสนใจกัน

แม้หยดเลือดจะแดงฉานบนพื้นห้อง

เสียงปืนกลับยังรัวระงมโดยไม่มีความแตกตื่น

โลกที่มีแต่นกพิราบนอนตาย

โลกที่มีแต่เศษดินเศษทราย

ขอให้เป็นเพียงโลกในความฝัน

โลกที่ฉัน…จะไม่มีวันตื่น