ความเงียบล่องลอยมาตามสายโทรศัพท์
เธอกับฉันต่างเงียบงันไม่พูดอะไร
ราวกับความมืดในห้องเปล่า
ห้องที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ
บทสนทนากับคำพูดและเสียงหัวเราะหายไป
เราต่างไม่เชื่อในกันและกัน
เราไม่ไว้ใจ
เราขาดความเชื่อใจ
ความเงียบที่กั้นกลางมองฉันด้วยสายตาเฉยชา
เธอกับฉันห่างกันทั้งที่ยังใกล้
มวลอากาศที่กางกั้นบอกฉันว่าสถานะเรากำลังจะเปลี่ยนในไม่ช้า
แท้จริงเธอเป็นคนเช่นไร
แล้วฉันเองเป็นคนเช่นไร
เรารู้จักกันมากน้อยแค่ไหน
ละครหลายฉากย้อนกลับมาเปิดในหัวสมองสีซีเปีย
อดีต ปัจจุบัน และอนาคตที่ทับซ้อน
จะมีประโยชน์อันใดหากวันเวลาต่อไปฉันจะไม่มีเธอ
เสียงดนตรีที่หวานกลมกล่อมราวกับน้ำสตรอเบอรี่หวานๆ
โรยราดบนขนมเค้กนุ่มๆ
จะไม่ใช่ความทรงจำของเราอีกแล้ว
พระจันทร์บนฟ้าสีเหลืองนวล
ความรักของเราแปรเปลี่ยนเป็นความเงียบที่ดังก้อง
ดังก้อง…ในใจเราทั้งคู่
Leave a comment